Imagen
Benvidos! 
O día 23 de Setembro, collín un avión Santiago-Madrid, dúas horas perdida na T4 e seguinte avión, esta vez destino Zürich. Alí esperaba unha señora, coa que había intercambiado apenas dez e-mails, unhas cantos "Whats app" e unha entrevista por Skype. Ela era a mamá de tres terremotos e a miña nova "xefa". Así comezou a miña aventura como aupair.
Ese día foi, posiblemente, un dos que máis nervios, incluso medo, pasei en toda  miña vida. Cheguei a un país extranxeiro, descoñecido, unha cidade nova, sen mar, sen sol, unha familia que non é a miña e un idioma do cal apenas sei dicir "Ola". 
O mellor é o peor desos últimos dias na miña casa, no meu fogar, foron as despedidas, os ata loguiño. Abrazos infinitos que aínda agora mesmo sería capaz a sentir, visitas inesperadas que rematan nunha rotonda, por que non o quería deixar ir, ou non me querían deixar ir a min. Un "Bueno falamos" que non por sinxelo deixa de ser menos especial. Pulseiras da sorte, as cales teño colgadas na miña nova habitación por medo a perder. Unha despedida que non chegou a sela, que quixo ser, pero non foi, non foi, por que así haberá un "estou aquí" que terá que compensalo. Unha comida familiar e a última das despedidas, o último dos abrazos foi para as persoas máis importantes na miña vida, esas que sempre sempre sempre me apoiaron en todas as decisión que tomei, as persoas que quero con toda a miña alma, e as que posiblemente menos llo digo. Meus pais. 
O día seguinte de chegar, aínda cos nervios a flor de pel, tocou facer un pouco de turísmo, e isto que estades vendo, foi o primeiro que me ensinou. Aí namoreime. Pouco a pouco, o longo dos días, os nervios foron pasando e o medo esfumouse.
E agora, dous meses despois, decidín facer este blog (gracias a insistencia de algunha) en donde contarei a miña experiencia, para dentro de 10 anos poder reléela e poder volver sentir isos nervios, ese nó no estómago e os escalofríos que sentín o chegar aquí. E por ese mesmo motivo o escribo en galego. Por que é para min. Tamén estará en castelán por que sei de dúas que se non...
Non prometo constancia, nin grandes aventuras, pero espero que aqueles e aquelas que decidades perder un pouquiño de tempo lendo, vos guste, e poidades sentir só un pouquiño do que eu sinto.

Zürichsee
Imagen
"Bienvenidos!  
El día 23 de Septiembre, cogí un avión Santiago-Madrid, dos horas perdida por la T4 y siguiente avión, esta vez destino Zurich. Allí me esperaba una señora, con la que había intercambiado apenas 10 e-mail, unos cuantos "whats app"  y una entrevista por Skype. Ella es la mamá de tres terremotos y mi nueva "jefa". Así empieza mi aventura como aupair. 
Ese día fue ,posiblemente, uno de los días que más nervios, incluso miedo, pasé en toda mi vida.  Legué a un país extranjero,  desconocido, una ciudad nueva, sin mar, sin sol, una familia, que no es la mía y un idioma del que apenas sabia decir "Hola". 
Lo mejor y lo peor de esos días en mi casa, en mi hogar, fueron las despedidas, los hasta luego- Abrazos infinitos que aún ahora mismo sería capaz de sentir, visitas inesperadas que termina en una rotonda, por que no lo quería dejar ir, o el no me quería dejar ir a mi. Un "Bueno hablamos" que no por ser más simple es menos especial. Pulseras de la suerte, que están colgadas en mi nueva habitación por miedo a perderles  Una despedida que no llego a serla, que quiso ser, pero no fue, por que así habrá un "estoy aquí" que tendrá que compensarlo. Una comida familiar y la última de las despedidas  el ultimo de los abrazos fue para las personas mas importantes de mi vida, esas que siempre siempre siempre me apoyaron en todas las decisiones que tomé. las personas que quiero con toda mi alma, y a las que posiblemente menos se lo digo. Mis padres.
Al día siguiente de mi llegada, aún con los nervios a flor de piel, tocó hacer un poco de turismo, y esto fue lo primero que me enseño. Ahí me enamoré. Poco a poco, a lo largo de los días los nervios se fueron pasando, y el miedo se esfumo. 
Y ahora, dos meses después, me decidí a hacer este blog,(gracias a la insistencia de alguna) en donde contaré mi experiencia, para que dentro de 10 años, lo relea y pueda volver a sentir esos nervios, ese nudo en el estomago y esos escalofríos que sentí cuando llegué aquí. Y por ese mismo motivo lo escribo en gallego. Porque es para mi. Tambien en castellano, por que se de dos que si no...
No prometo constancia, ni grandes aventuras, pero espero que aquellos y aquellas que decidáis perder un poco de timpo leyendo, os guste, y podais sentir solo un poco de lo que yo siento.


Cris
24/11/2013 06:33:01 am

Moi bonito Ana!!
Ánimo que seguro esta será unha gran aventura, e unha moi boa experiencia. Disfruta de esa cidade e dos pequechos que por aquí o Depor sigue gañando partidos!!
Un bicazo!!

Reply
amanda
24/11/2013 05:13:32 pm

Agora si, sabe a Ana. Moi bo traballo.
Aquí, unha seguidora!!!! Querote

Reply
Antía
25/11/2013 06:18:41 am

Anamaaaa me encanta!!! No pares de escribir eeh!!! Besitos disfruta muchísimo ;)

Reply
Belén
27/11/2013 03:29:34 pm

Xenial Ana!!! Disfruta da experiencia e non nos olvides!!!! ;)

Reply
2/4/2015 03:31:11 am

Hola. Tengo que decir que me siento realmente identificada con esto, y más por lo del idioma. Soy colombiana, si todo sale bien en menos de un mes estaré viajando como au pair a Mägenwil y tengo que decir que estoy a punto de un ataque de nervios.

Conozco muy pocas personas que han sido Aupair en Suiza así que tengo muy pero que muy pocas referencias. Podrías contarme un poco acerca de la vida allí? como es el trato por parte de las familias? horarios de comidas? ese tipo de cosas? estaría eternamente agradecida

Reply



Leave a Reply.